Al vroeg gaat mijn telefoon en mijn vader belt, die belt nooit zo vroeg naar mij, dus er moest wat zijn. een goede vriend van hem is overleden en mijn oude buurman van vroeger.
Hij was ziek en was niet meer te genezen, maar toch is zijn overlijden heel plotseling geweest en ging het allemaal erg snel. Zijn lieve vrouw leeft met intens verdriet, hij was haar grote liefde en andersom. Er wordt niet gevraagd of we al willen gaan? of we er klaar voor zijn? de dood is onverwachts, keihard en onvoorspelbaar. Ik had deze lieve mensen nog zoveel langer gegund maar het mocht niet zo zijn. Zij moet nu verder met veel verdriet en een enorm gemis. Daarnaast weet ik dat zij heel dankbaar is voor wat ze wel heeft gehad al die jaren met hem.
Het is voor mij als uitvaartverzorgster lastiger als je iemand kent of als je de familie goed kent. Je wilt sowieso al nooit fouten maken maar bij bekende is het des te lastiger, inmiddels heb ik al meerder bekende en familieleden bijgestaan en vertrouw ik op mijn eigen kunde. Ik weet dat ik het kan en ja er gaan dingen mis, maar geen dingen die onomkeerbaar zijn en onvergetelijk.
Het is daarentegen ook zo dat een uitvaart veel persoonlijker is als ik als uitvaartverzorgster degene heb gekend, hierdoor kan ik dingen zeggen die ik zelf heb ervaren en weet dat ze zo zijn, de boodschap komt oprecht over en geliefd. Bij mensen die ik niet heb gekend ben ik daar altijd heel voorzichtig mee, omdat je niet wilt dat je iets zegt wat niet bij diegene of familie past.
Er valt dus voor beide wat te zeggen, maar ik ben heel dankbaar dat bekende, vrienden of familie mij bellen en vertrouwen hebben in wat ik voor ze kan betekenen in een lastige tijd.