Wat een gemis…

Dit echtpaar was al een tijd bezig met de dood, doodgaan en hoe? Mevrouw had een auto-immuunziekte en had bijna de hele dag pijn. Het is ongelofelijk hoe zij dit kon beschrijven maar enige vorm van begrip hoe haar dagen eruit zagen creeerde ze wel bij mij.

Zij had hele duidelijk ideeen en wensen over haar uitvaart. Zij regelde altijd alles in huis voor haar man en kinderen, dus ook haar uitvaart. Ze hebben ons uitgenodigd bij hun thuis voor een kennismaking begin augustus. We hadden een klik, een band durf ik wel te zeggen. Wat een superlieve en supersterke vrouw is dit dacht ik bij mijzelf.

Ondanks de vele pijn die zij leed was ze ongelofelijk vriendelijk, gezellig en optimistisch. 1 ding was wel een feit, ze was er wel klaar mee en keek er naar uit tot de euthanasie werd goedgekeurd en toegepast. Ondanks het gemis van haar verschrikkelijk lieve echtgenoot, kinderen en kleinkinderen koos zij voor de dood. Ik had enorm veel bewondering voor haar hoe ze met alles dealde.

Op de dag van de euthanasie 20 augustus 2018 11:00 uur belde zij mij om 09:00 uur. Ze wilde mij bedanken voor alles wat ik voor haar had betekent en gedaan. De tranen rolde over mijn wangen van bewondering, dank en diep respect.

Al haar wensen en ideeen zijn uitgevoerd op haar uitvaart met zorg, liefde en aandacht van ons maar vooral van de familie. Ze wordt ontzettend gemist, maar het begrip voor haar keuze is er altijd geweest.

Scroll naar boven